Я прайдуся па сцежцы сваёй,
Я з яе вярнуся бадзеры,
Я прайдуся па ёй як гярой,
Бо убачу праменьчык ружовы.
А ты гукай мяне,гукай,
Я у лесе сваiм застануся,
Толькi сорам мой не шукай:
Ён у чорнае апранууся.
Мае шляхи, як сум и гора,
Я на гэтых шляхах не ласканы,
Але ж дзесьцi на гэтым прасторы
Буду зноу я госцем чаканым.
И няхай усё трапеча,вiруе,
Я ня буду ужо бядаваць:
у мяне з надзеi кашуля,
Буду моцна яе я трымаць.
Ты прайдiся па стежцы абноЎленай,
Не вяртайся да брамы толькi,
Гэта стежка спадканнем напоЎнена,
Там iмклива ляцяць аблоки.
Зазирнi у маю свiтальнью,
Ты убачыш там кветкi стiплыя.
Хиба ты не бачыш каханне?
Хиба ты не бачыш вырая?
сцежка
© Copyright: Саша Бахур, 2016
Свидетельство о публикации №116030106164
Свидетельство о публикации №116030106164
Рецензии