Зноў зіма сумуе па вясне,
Ахінаючы паветрам свежым.
А зямля яшчэ нібыта ў сне –
Каралева непрыступнай вежы.
Маразы не хочуць саступаць –
Закаваны моцна лёдам рэчкі.
Хочацца цяпло ім затрымаць.
А зіма вядзе з вясною спрэчкі.
Каралеву трэба вызваляць –
Абдымае цёплым промнем сонца
Мёрзлую зямлю, ёй хопіць спаць,
Бо зіме не панаваць бясконца.
28. 02. 16
Сум па вясне
© Copyright: Надежда Петручук Филон, 2016
Свидетельство о публикации №116030103373
Свидетельство о публикации №116030103373
Рецензии
