Ніхто не бачыў, як мужчыны плачуць,
Адкуль бяруцца слёзы на вачах.
А слёзы на бяду, а не на ўдачу,
Яны ліюцца самі па начах.
Цякуць з душы, дзе цеплілася вера,
Гарэў агонь кахання і надзей...
Агонь пагас, а свечка дагарэла --
Павіс у змроку набалелы дзень.
Няма любові -- страчана дарога,
Якою я з каханаю ішоў.
Завыла ў сэрцы стомленым трывога
І думка драцянее спарышом.
Жыццё хістае нашыя пачуцці:
Зноў памяць дзён выношвае падман.
Вы крык душы параненай пачуйце, --
Я слёз тых збан сягоння вам аддам.
Крык душы
© Copyright: Валерий Познякевич, 2016
Свидетельство о публикации №116021400295
Свидетельство о публикации №116021400295
Рецензии