Сияло солнышко в зените...
Апоўдні сонца ярка ззяла.
Плыў човен. Дзед трымаў вясло.
І – першы крык! Наскрозь працяла -
Дзіцятка голас падало.
Люляла хваля човен ціха -
Прытулак радасці зямной.
І маладая парадзіха
Вадой абмылася рачной.
А дзед - знарок панура, глуха,
Нібы не рады - кінуў: Бач,
Сама прырода-павітуха
Малечы блаславіла плач…
І вырасла – пшанічны волас,
Пагляд зялёны, чысты твар -
Красуня! І чароўны голас,
Ад павітухі-рэчкі дар.
Спявае дзеўчына пра далі,
Пра неба, луг і сіні плёс,
Што ў свой падол жыццё прынялі
І падарылі дзіўны лёс,
ад сэрца песню…
Сияло солнышко в зените...
Нина Плаксина
Сверкали паутинки-нити,
А лодкой управлял старик.
Сияло солнышко в зените,
И первый крик к нему проник,
В лучи, в улыбку золотую,
Что обволакивала всех.
А роженицу молодую
Река омыла без помех.
И строго, нарочито сухо
Бурчал-сердился дед: "Дела..."
Природа стала повитухой,
В объятья кроху приняла…
И выросла златоволоса,
Зеленоглаза, весела,
С пушистыми лучами в косах,
А речи реченька дала...
Любимый образ детской дали
Остался музыкой, творцом.
К нему, стихами припадая,
Влюблённым сердцем и лицом,
поёт девчонка...
Свидетельство о публикации №116020711988
Нина Ковальчук 12.11.2016 20:28 Заявить о нарушении
Клавдия Семеновна 13.11.2016 17:09 Заявить о нарушении
Нина Ковальчук 13.11.2016 19:28 Заявить о нарушении