Шукалі, думалі, гадалі --
Яе ніхто знайсці не мог.
Яна нібы вада ў стакане,
Якую п'е і смокча мох.
Яна хавалася за сонцам,
І пазірала на людзей.
Але хавацца так бясконца
Не можа час, не можа цень.
Адлюстраваннем нашых твараў
Яна глядзіць на нас з вады:
Планета з дзіўнай назвай Мара
Зямныя ведае гады.
Яна даўно сябруе з Марсам,
І абыходзіць бокам тых,
Хто свой батон намазаў маслам,
Бо масла -- ежа для святых.
Яна на дзіва ўсім існуе:
Планета з думкамі зямлі.
Там мары нашыя паснулі,
Каб іх чужынцы не ўзялі.
Хтось скажа -- верш твой не па тэме.
Я прамаўчу -- на ўсё свой час.
Яна -- дзевятая ў сістэме
Сярод васьмі чакае нас.
Планета - Мара
© Copyright: Валерий Познякевич, 2016
Свидетельство о публикации №116012800518
Свидетельство о публикации №116012800518
Рецензии