Мара дзiвака

МАРА ДЗIВАКА
Жыў да быў адзін дзівак.
Усе казалi, што жабрак.
Ён у свеце быў адзiн,
Хто ўсе марыў, ды любiў.
I aднойчы ён задумаў,
Што нiхто нават не думаў.
Дакрануцца да нябёс.
Атрымаецца, авось.
Змайстраваў сябе ён крылы.
Яго ўвысь яны манiлi!
Да зорак ён жадаў ляцець.
I прагнуў большае ён мець.
З яго ўсе здеквалiсь сябры
I насмiхалiсь як заўжды.
Ламалi крылы ўсе яго.
З гэтым знiшчалi самаго,
А ён на дзiву ўпарты быў.
Нiяк  нацiск мэту не зламiў.
Народ яго не супынiў.
Сваёю мараю ён жыў.
"Навошта крылы робiшь ты?
Нiкому не спатрэбяцца яны.
Ты лепш на праўду паглядзi
Ўсё гэта глупства aдхiснi.
Хiба табе так дрэнна тут
Нелюбы стаў табе i родны кут".
Перашкаджалi ўсе яму.
А ён быў веран делу сваяму.
I вось аднойчы крылы ён зрабiў.
Сусвет увесь гэтым так здiвiў.
У нябесах вольна паляцеў.
Свет бачыць з вышынi  хацеў,
А потым ён зрабiў усiм крылы,
Такiя як яны прасiлi.
Iх рукi з крыламi зраслiся,
Яны  навек у нябесах засталіся.