Страта пульса!

Слухаю цябе да страты пульса! калі мы гулялі пад клёнамі, я шаптаў табе на вушка далікатныя словы, а ты мне не верыла што я цябе кахаю.Колькі часу я з табой правёў , я не лічыў.Хацеў я з табой гаварыць гадзінамі.Но здрадзіла мяне мой лёс.
Хай жыве твая душа ў гэтым свеце грэшным . Я ж буду памятаць цябе ў стагоддзях бязгрэшна . Памятаць буду як слухаў цябе,седзячы з табой пад клёнамі . Успомні як добра нам было ўдваіх - гледзячы ў вочы адзін аднаму , лежачы на Зялёна траве ў цені - абароненай ад холаду,клёнамі . Якімі мы былі якімі сталі судзімы нам абодвум гледзячы адзін на аднаго. І больш не хто асуджаць не зможа.
Клён той згарэў ад разраду тысячы маланак - што разрадзіліся калі мы ў сварцы былі.
Прабачэння прашу ў цябе - ты маўчыш, на мяне,гледзячы.
Як быццам не раўня я, а частка цябе адарваная. Ўсмешкі тваёй мне хапаць не стала. Ўзвышаць я цябе не стану - бо грэх на сябе вазьму за табе. Ты для мяне нешта большае у жыцці. Важнасць усіх слоў ты прымі і зразумей.
Клён той я зноўку пасадзіў - што б памятаць дзе мы знікалі і днямі і ноччу - і змаглі то працягнуць , калі ты мяне даруеш вядома .
Калі небудзь нашы паралелі даткнуцца .