Лiстапад-лiсцекрад

                Прамільгнула зялёнае лета,
                Вырас колас малады.
                І трапіла ж яно,гэта,
                У восеньскія халады.
                Гародніну ды садавіну
                Ладзіць,як іспыты:
                Амаль што палавіну
                З'есць зіма сярдзіта.
                Вунь дрэў купа
                Пад ветрам хвалюецца,
                Ужо сонца скупа
                Свеціць на вуліцы.
                Пачарнелі платы,
                Нават фарбаваныя,
                Бо гэта,бачыш ты,
                Дажджом яны паліваныя.
                Лістапад-лісцекрад,
                Дуб і той ты здужаў,
                А той рад ці не рад,
                А скінуць лісце мусіў,
                Толькі яго не палічыў,
                Хоць бы дзеля прыліку!
                Можа,лічыў - не далічыў,
                Бо не хапіла і ліку.
                Калі ж на пятага Якаў
                Пашле дажджу,бы маку,
                То дваццаць другога
                Зіма стане на ногі.
                Зробіцца белай зямля
                У лістападзе яшчэ,
                І неўзаметку яна
                Дні восені скрадзе.
                А каляндар - часу дар,
                Багатыр быў відны!
                Ліст за лістам,гасудар,
                Цяпер ты скідвай.
                Так ужо ты схуднеў,
                Быццам і не з'еў
                Месяцаў адзінаццаць -
                Вось так,братцы!
                Апусцела буслянка,
                І не чутно клёкату,
                А ў лесе на палянцы -
                Дзятлу-робату
                Трэ выконваць праграму
                Па знішчэнні караедаў,
                Калі узімку пагану
                Толькі гэтым і абедаў.
                А ты,зая-шарачок,
                Скруці вялізную дулю
                Паляўнічаму таму,
                Што паслаў табе кулю.
                Няхай яна бумерангам
                Вернецца праз хвіліну -
                Ты вышэй рангам,
                Бо зайчык нявінны.
                А лістападаўскі вечар
                Ўсё хмурыцца,
                Апусціў ён плечы,
                Усё сутуліцца,
                Ды ўладкоўваецца
                Спаць доўгу ночаньку,
                Прыслухоўвецца
                Да песні кароценькай:
                Ціха,восень спіць,
                Палым лісцем укрываецца,
                Сон залаты яна сніць,
                Што лістападам называецца.
                Не спяць машын фары,
                Глядзяць трывожна,
                Каб выпадак няўдалы
                Абмінуць асцярожна.
                Насушу я з клёну лісцяў,
                А яшчэ вазьму з дубоў -
                Зімой завіруха як свісне,
                Дык успамін і гатоў.
                Як жа ў белі снягоў
                Будзем без золата жыць?
                Ды сухацвет ужо гатоў,
                Падміргнуў прамень сонейка,
                Нейкі халодна-сталёвы,
                Прыйдзе-прыйдзе горайка:
                Мароз пякучы,калёны.
                Зменіць залатую сукенку
                На ўбранне белае
                І карону з дыяментаў
                Зямлі чорнае цела.
                Хруп-хруп крокі,
                Рып-рып палазы -
                Такія будуць гукі
                У звонкія маразы.
                Змрок вечара ахутаў
                Лістапада ззянне,
                У ноч цёмную патупаў,
                Ліхтар запаліў да рання.
                Ліхтар гэты - напамінак
                Аб золаце чырвоным,
                А цяпер нам нішчымак.
                А цяпер будзе горай.
                Апошняе,лістапад,
                Ужо цьмянае зіхценне,
                А на Жар-птушцы нат
                Агнём гарыць пер'е.
                Лістапад-лісцекрад,
                Работай малярнай
                Накрыў ты нат
                Час каляндарны.
                Ды што там маляр!
                І маляроў паважаю.
                А яшчэ твой дар
                Мастацтвам называю.
                Вунь зялёныя яліны
                Апусцілі свае шаты,
                Яны пышныя дзяўчыны,
                Нявесты багаты.
                Зялёныя хваіны
                Калышуцца ад ветру,
                у бары тым мясціны
                Зялёныя  з паветрам.
                Зялёныя хвойкі
                Кажуць,праўдалюбы,
                Што паставяць двойкі
                Лісцекраду-згубу.
                З нас сыплецца ігліца
                Толькі парыжэлая,
                Яе лістапад баіцца,
                Хоць і сыпле жменяю
                Лісце,бы дажджу пырскі,
                Ды першы снегапад
                Падвядзе белую рыску
                У снежні акурат.
                Хоць на лапах жоўтых
                Крадзецца восень -ліска,
                Не якачы ўжо,змоўкні,
                Бо зіма блізка.
                Насупіў снежань бровы
                У іскрыстай шэрані,
                Гаспадарыць ён гатовы -
                Уладанні абмервае.
                Яго вушы чуюць:
                Лістапад іголак баіцца -
                І жывуць-раскашуюць
                Ёлкі-сястрыцы.
                Яго вочы бачаць,
                Што лістапад адступіўся
                Ад тых,хто,няйначай,
                Іголкамі ўкрыўся.
                А яшчэ з іголкамі
                Вожык спіць,
                Сны колкія.
                Мабыць,ён сніць.
                За зялёную лапу
                Снежань ёлку бярэ,
                На зімовае свята
                Каралевай прывядзе.
                Як запаляць агонь
                У дванаццаць акурат,
                Дык успомню пароль:
                Лістапад-лісцекрад.
                Дамовіцца з ім схільная,
                Кажу:мой жоўты салоўка,
                Я ў разліках пільная,
                Дык дай ты мне залатоўку.
                Заўжды восень апявала
                Ад чыстага я сэрца,
                А ёй усё мала -
                Шамаціць,смяецца:
                Мая песня адвечная
                Па лясах і палях,
                А вечнасці пасведчанне
                Шукай у пушкінскіх радках.
                Цябе,лістапад,
                Залатыя плечы,
                Пушкін геній,бард,
                Словам увекавечыў.
                Ягоныя ,восень,вочы,
                Зачаравала ты першая,
                І сёння па восені крочым
                З яго вершамі.
                "Вачэй зачараванне!
                Зачараванне вачэй!" -
                Пра тваё існаванне
                Нельга сказаць ямчэй!
                І навечна,лістапад,
                у вершах ягоных шумець,
                Паэта зачараваць -
                Гэта ж трэба умець!!!
                Лістапада медзь
                Усё звініць і звініць:
                Гэта ж трэба ўмець -
                Паэта заваражыць!!!
                Восень-жаўтлянка.
                Наваражы і мне,
                Хоць я простая сялянка,
                Наяву ці ва сне,
                Каб і мне
                Чары тыя піць,
                Хоць на самым дне
                Талан той злавіць,
                Каб бліснуў верш
                Нервам адкрытым,
                Хоць мяне зарэж,
                Хоць быць забітай.
                Эх,восень Васеня,
                Бурштынавыя пацеркі!
                Адары мяне натхненнем,
                Лістапад,брацейка.
                Лістапад-лісцекрад,
                Залатое натхненне,
                Душы маёй парад
                І будняў цярпенне.
                Адарыў,але досыць
                Золата выпрошваць,
                І да пабачэння,
                Восень-каралеўна.