Сяджу, нібы воўк. Адзінока...
Звініць у вушах цішыня,
А недзе далёка-далёка
Сядзіш, мо' таксама адна.
Паўзуць чарапахай хвіліны
Абрыўкамі думак ўразброд:
Пра кіпень садоў, пра пчаліны
Бурштынава-сонечны мёд,
Пра хвалі зялёныя Шчары,
Пра неба высокі блакіт,
Пра мроі аб шчасці, пра чары
Русалак у ценю ракіт,
Пра сонца іскрынкі на хвалі,
І сонца іскрынкі ў вачох,
Пра звонкія гонкія далі,
Дзе голас кахання не глох,
Пра клён ля забытай дарогі,
Пра след нашых ног на пяску...
Як знак непазбыўнай трывогі,
Самотнае ў лесе "ку-ку"...
Сяджу нiбы воук адзiнока...
© Copyright: Станислав Шастак, 2015
Свидетельство о публикации №115122006183
Свидетельство о публикации №115122006183
Рецензии