***
брэх чалавечае мовы.
Дрэвы на ноч перахрысьцяць
гольлем крывым, нездаровым.
Белы ляціць асадак
на дно усяленскае колбы.
Час пакідае ззаду
надзеечкі, прымхі ды мольбы,
Кіпці аб душы точыць.
Сьцяплее - і дожджык палье
воцатны шчодра
ў вочы
твае.
Свидетельство о публикации №115121501241