Як хутка згарае касцёр
надзеі, што дадзена Богам.
Жыццё, нібы пожні асцё,
мне ў сэрца ўпіраецца рогам.
Яно разумее, што шлях
для краю -- жывая магіла.
Айчына той сцежкай пайшла,
да ботаў чапляецца гліна.
Даў Бог нам азёры, палі,
лясы і прыгожыя рэкі,
вось толькі на грэшнай зямлі
не даў Ён спадзеў чалавеку.
Мы самі шукаем свой шлях
сярод мурагоў і пагостаў.
Ідзем па лугах і палях,
туды, дзе надзеі ёсць востраў.
Я часта пытаю ў сябе:
куды ж мы ідзем гэтак доўга?
Былі на касьбе, на сяўбе,
а побач не ўбачылі Бога.
Не тою дарогай ідзем.
Не тыя шляхі мы шукаем.
А той, хто па іх нас вядзе --
прадаўся чужынцам, бы Каін.
Асцё
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115120805674
Свидетельство о публикации №115120805674
Рецензии