Сустрэча праз 45 год

Мы зноў сустрэліся праз 45 гадоў
У нашым ВЭТС, у нашай альма-матер.
І юнакамі мы сябе адчулі зноў,
І ўспамінаць прыняліся заўзята.

Мы абдымаліся, хаваючы слязу,
Каго пазнаўшы, а каго не вельмі.
Магчыма, што ў апошнім тут разу
Былога абуджаліся імгненні.

І ўсе мы спадзяваліся на нейкі цуд,
Містычную надзею зберагалі
Аб тым, што з намі разам сёння будуць тут
Сябры, якіх, па чутках, пахавалі.

Дырэктар Карлаў моцна ціснуў рукі нам
(З букетам бэзу ён ішоў да працы),
Нас запрасіў зайсці і распаведаў сам
Як надалей каледжу развівацца.

Адсюль даўно зрабілі мы свой значны крок,
Ў дарослы шлях павыпрасталі крылы,
Каханнем першым сціплым прасвятлялі зрок.
Аб гэтым не забудзем да магілы.

Давайце разам схілім долу галаву
Ў свяшчэнным смутку ўспомнім паасобку
Бацькоў-настаўнікаў, удзячны мы каму,
Што ў шэрагу адным, бы нашы продкі.

Сябры мае! Я шчыра ўсім жадаю вам
Каб 100 гадоў яшчэ жылі здаровы,
Каб шчодры Бог праз міласць сваю нам
Сустрэчу дараваў нанову.

******
Друзья мои, с которыми когда-то   
Учился в ВЭТС 45 лет назад,   
Как это здорово, что в альма-матер   
Сегодня встретил вновь былых ребят.

Пусть головы у нас уже седые,
Залысины и плешь на них блестят.
Конечно, мы  уже не молодые,
Как сорок пять далеких лет назад.

Ведь жизнь не мало каждого ломала,
«СтрунИла», как в морозы провода.
Кого-то даже вовсе закопала...
Мы их не встретим больше никогда. 

Как быстро пролетели эти годы.
В историю ушли, в небытие…
Но, не смотря на прошлого невзгоды,
Мы для друзей такие же. Мы те!

И возраст наш еще не запоздалый,
Наш «порох» вроде даже не сырой.
Ещё сверкнем улыбкой моложавой
На тех ступеньках, ВЭТС где наш родной.