Я ключ устаўляю ў замок,
Дзе думак схавалася цнота.
Ты чуеш, як месяц замоўк,
Як з вуснаў ліецца пяшчота?
Цалую, цалую цябе,
І дыхаю потам любові,
Што нас аб'яднала цяпер,
Каб мы не рассталіся болей.
Ты стала жанчынай, а я
Цябе ўсё мацней абдымаю.
Ты стала маёй: ты - мая
Нявеста цнатлівага маю.
А хочаш, пакрочым удвух
Да рэчкі з вясновым разлівам:
У белую нашу вясну,
Усмешку лілеяў шчаслівых?
Там зоркі ў люстэрку вады
Гадоў адмываюць старонкі.
Там месяц жыцця малады
Для зорак рыхтуе скарбонкі.
Ты чуеш таемны той звон,
Дзе хвалі і бераг шапочуць,
Нібыта узняцца ізноў
Да зорак яскравых тых хочуць.
Там думак прастор малады
Усмешкаю любай світае,
Там нашы з табою гады
Праменнямі сонца вітае.
А
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115102202574
Свидетельство о публикации №115102202574
Рецензии