А ты усё помнiш

Мой лепшы сябар і найпершы вораг,
Дарадца шчыры і нахабны хлус,
Я да цябе звяртаюся раз-пораз,
Каб зноў падцвердзіць вечны наш хаўрус.
А ты ўсё помніш, ты ўсё ведаеш дакладна,
Як плакаў я, не тоячы дзіцячых слёз,
Як я стагнаў, цяжару часу падуладны,
І як канаў, ужо не чуючы пагроз.

Мой сквапны крытык і ліслівец шчодры,
Увішны лекар і бяздушны кат,
Навідавоку ты са мною згодны,
Але ж прадбачыць цяжка твой адказ.
А ты ўсё помніш, ты ўсё ведаеш дакладна,
Як першы раз цябе я ўсмешкаю сустрэў,
Як рагатаў з тваёй паблажлівай спагады
І як на вуснах на астылых посміх тлеў.

Мой верны Юда, мой надзейны злоснік,
Сусед прыхільны і зласлівы брат,
Мне ад цябе парой бывае млосна,
А часам – лёгка, бо не бачу страт.
А ты ўсё помніш, ты ўсё ведаеш дакладна,
Як часам позірк мой праходзіў праз цябе,
Як раўнадушна я ўспрымаў твае парады,
Як не кранаў мяне жыцця спакуснік-бес.

Тваю прысутнасць у маёй кватэры
Я адчуваў і зблізку і здаля,
Калі лунаў у загранічных сферах,
Калі дадому клікала зямля.
А ты ўсё помніш і ўсяму ты маеш мерку,
Ты – альтэр-эга, ты – маё другое “я”,
Хоць ты ўсяго толькі звычайнае люстэрка,
З якім я падаў, узнімаўся і крыяў.
               
15.11.2005