Свае помни дзверы

Розных многа ў жыцці выпадкаў
               здараецца,
Некаторыя жа з іх век не
               забываюцца.
Нейк паехаў Аляксандр ды
               на адпачынак,
Падлячыцца там хацеў ён
               належным чынам.
У разгары было лета.Вакол
               лес і рэчка.
А жанчын прыгожых столькі-аж
               шчаміць сардэчка.
Паднабраўшы трохі сіл,вырашыў
               гульнуці,
А каб была весялей-водачкі
               глынуці.
Танчыў потым,аж узмок,як
               пабыў у багне.
Трэба выпіць бы яшчэ,бо ў
               роце смягне.
Глынуў раз,потым другі,а
               тады без меры,
Сталі ўсе яму здавацца ў
               двайным памеры.
Потым злосна запыхцеў, бы
               калючы вожык.
Ледзьве ногі павалок ды хутчэй
               у  ложак.
Ды так соладка ён спіць і
               штосьці мармыча,
Праз сон мроіцца яму,што яго
               хтось кліча.
Ледзьве вочы разлупіў,а над
               ім жанчына
Крычыць:"Як у ложак мой ты
               папаў мужчына?!"
Які тут узняўся вэрхал-няма
               слоў сказаці,
Яго ў сподніках адных сталі
               выпіхаці.
А за ім ляцелі ўслед штаны
               і шкарпэткі.
-Заўтра нам за ўсё адкажаш ты,
               нягоднік гэткі!-
А што раніцаю была-лепей бы
               забыцца,
Ад насмешак і пагроз ледзьве
               змог адбіцца.
Зараз кажа ён усім:"Маеш ты
               намеры
Дзесьці добра пагуляць-свае
               помні дзверы!"