Чаму не вабіць сонечны узор,
Растрэсены па стрэхах шэрых хат?
І не кранае вычурны віхор
На ўскрайку лесу сціплы далягляд?
Чаму не хочацца гарэзаю ўзляцець
Да зорнай ростані, забыўшыся на ўсё?
І над ракой барвоўнікам ірдзець,
Чакаючы Сусвету адкрыццё?
Чаму расою не бяжыцца басанож
І кроплямі дажджу не мыем твару?
Не разумею. Толькі аднаго ж
Прашу: не страчвай веры ў мару!
14.08.2015.
Не страчвай веры у мару!
© Copyright: Марина Михалюк, 2015
Свидетельство о публикации №115092904547
Свидетельство о публикации №115092904547
Рецензии