НАША ЧАША

Жыў  на  свеце  чалавек
Сваю  чашу  жыцця  піў
У  ей  было  ўсё  салодкім
Думак  рой  прыемны  быў
              І  аднойчы  ў  чашы  горыч
              Чалавек  стаў  адчуваць
              Чым  больш  піў,  тым  гарката
              Стала  ў  чашы  нарастаць
І  да  Бога  ён  звярнуўся 
Ты  скажы,  Божа,  чаму?
Жіцця  чаша  майго  стала
Вельмі  горкай , не  пайму?   
              Я  дабро  прыношу  людзям,
              Заўжды  праведна  жыву
              Назапасіўся  ў  ёй  яд
              З  яе  піць я  не  магу
Чалавек  прычын   не  бачыць
Алеж  парушу  Я,  Закон
Дам  табе  магчымасць  бачыць
Гэта  ўсё  праз  страшны  сон
              Перад  ім  усплылі  карціны
              Страшных  спраў  і  людскі  стогн
              Ён  вачам  сваім  не  верыў
              Што  стварыць  ён  гэта  мог
І  ў  жахлівых  тых  учынках
Людзі  гінулі  што  дзень
Вінаватым  смерцяў  гэтых
Быў  вядома,  ён  злыдзень
               Вочы  тых  людзей  убачыў
               Прычыняў  якім  ён  боль
               Зразумеў,  што з  гэтай  чашы 
               Будзе  піць  ён  толькі  соль
Зразумеў,  плаціць  прыйдзецца
Чаша  з  ядам  не  канец
Гэта  толькі  ёсць  пачатак
Хутка  будзе  мне  капец
               Мы  не  ведаем  у  юнацтве
               Старасць  як  узбагаціць
               І  не  памятае  старасць
               Што  ёй  прыйдзе  час  плаціць
Калі  б  маладосць  умела
Чуць  наперад  бачыць  усё
Не  пакутавала  б  старасць  
Мела  б  лепшае  жыццё