Степан Кузькин. Два одиночества

А завіруха зноў палотны тчэ,
Старанна іх сцірае ў яркай пене,
У яры ахінае ад вачэй
Бярозкам змерзлым голыя калені.

Ды не баіцца больш завей яна,
Няхай касой махаюць ў снежных рызах -
Сядзіць сабе ў пакойчыку адна
І нават не ўключае тэлевізар.

Калі завея, з сумам па цяплу,
На даху загрукоча - размяжуе
Прастор. Глядзіць на абразы ў вуглу,
І грудзі, як сусвет, перакрыжуе.

Хай завірухі змучаюць сябе,
Ваўчыцай адзінокай завываюць, -
Малітвай пад бажніцаю ў ізбе
Яе душа ратуецца жывая.

*****

Холсты под вечер ткёт и ткёт пурга,
Старательно стирает в яркой пене,
Укутывает вышедшим к логам
Березкам обнаженные колени.

А ей пурга любая не страшна,
Пускай косою машет в белых ризах –
Сидит себе в своей избе одна
И даже не включает телевизор.

Когда пурга, тоскуя по теплу,
На крыше загрохочет вдруг по жести –
Уставится на образы в углу,
Сухую грудь привычно перекрестит.

Пускай пурга беснуется в себе,
Волчицей одинокой завывая, -
Молитвой пред иконами в избе
Её душа спасается живая.