Па-за часам

Марина Михалюк
Ад смагi лечыць водар навальніц,
Жаданнямі ўздымаюся да зораў.
Іржа i мох злятаюць са званіц,
Згасае неаб'езджаны мой нораў.

Імкнуся праз стагоддзі ўдалячынь,
Шукаючы нібыта паратунку,
І адчуваю пах старых вяргінь,
Што быццам я - у пошуках прытулку.

Кляновым лісцем заірдзее ўсход,
Як самародак, выкаціцца сонца.
Міне ў ваду вякоў наступны год,
І зноўку час пацягнецца бясконца.

Схаваемся ў труну, як знічкі, мы,
Бары нам памахаюць развітальна.
А родныя абмыюцца слязьмі,
Ім насып паглядзiць услед сакральна.

Кашуляю агіды ці тугі
Нас апрануць, пазбаўленых Радзімы?
Там, па-за часам, лёсу сэнс другі
Адкрыецца: хто нашы пабрацімы...
02.09.2015.

Автор стиха: Марина Михалюк
Название стиха: Па-за часам
Стихи автора: http://holypoem.com/marina_mikhalyuk


© Copyright: Марина Михалюк, 2015
Свидетельство о публикации №115091705480
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Марина Михалюк
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Марина Михалюк