А мова кожнаму прыстойна,
а мовы дакрануцца змог.
І словы - гэта злосны дзённік
жыцця, што абярэжыў бог.
Вершую, нібыта спрадвеку.
І роспач я абраў з жыцця.
Зайздросьце, людзі чалавеку,
яго крануўшысь пачуцця!
А ён, зняволен сэрца зоркай,
і іншым ён давер аддаў.
Ўсе штотыднёвыя клапоты
змяніў на вопратку змагар.
Змануў усіх, хто ўпоплеч ззяе,
калi магчыма ўспешным быць.
Зорка мая ўжо знемагае,
іскрыць з нявагаю, іскрыць...
Вось я такі, як лупяць, больна.
Каханна злучваюсь з тугой.
Дарэмна ўсё, а я да троны
ўзышоў без вопраткі - кароль...
Без вопраткi кароль
© Copyright: Алекс Старостин, 2015
Свидетельство о публикации №115090501245
Свидетельство о публикации №115090501245
Рецензии