Быццё

Жылі калісь волаты на Зямлі
І мелі сваё імя,
І мелі краіну, якой ганарылісь,
І мелі мову, якую шанавалі.
Але прыйшоў час вялікага заняпаду:
Вечныя войны зруйнавалі іх гарады,
Страшныя воі пазбавілі іх веры,
Прымусілі адрачыся ад саміх сябе,
І яны адраклісь...
І страцілі сваё імя,
І краіну якой ганарылісь,
І мову якую шанавалі.
Шмат прайшло гадоў,
І нашчадкі калісь вялікага народа
Захацелі адрадзіць імя сваё,
Але не здалелі,
Бо мова, якую калісь шанавалі,
Была забыта...
І ніхто не мог пазнаць яе.
Яны чулі гукі,
Але сэнсу ў іх не было,
Яны чулі словы,
Але не маглі сказаць іх.
Калісьці жывая і сакавітая
Стала нямой і незразумелай.
І дрэвы не гаманілі зь імі,
І вецер не шаптаў ім,
І птушкі дзеля іх не спявалі.
І была у іх ганарлівасць,
Але не было гонару.
І была у іх моц,
Але не было годнасці.
І была у іх краіна,
Але не было імя...
Яны так хацелі стаць волатамі,
Што сталі імі,
Але не нашчадкамі,
Бо не слухалі сэрцам..
І абуяла пустэча Край,
Дзень першы...