Родны кут мой! Мне так адзінока,
A прасьпект запоўнены людзьмі...,
Бо адну цябе шукае вока,
Хоць к табе вярніся зноў вазьмі.
Думкі пераблыталі надзеі,
Зьніклі, нібы ў небе жаўрукі...
Толькі ўспамінак сэрца грэе
Ад пяшчоты роднае рукі!
Прамільгнуць гады, як вёрсты тыя,
А мы зноў у роднай старане
Стрэнем май, як колісь маладыя,
Але, мабыць, толькі ўжо ў сне...
Родны кут мой!
© Copyright: Станислав Шастак, 2015
Свидетельство о публикации №115080606907
Свидетельство о публикации №115080606907
Рецензии