П. Г

 Ёсць хлапчына у Магілёве,
 И завуць яго Пятрусь.
 Партрэт яго я, вам, панове,
 Намаляваць хоць не бярусь,

 Бо мастацкага таленту
 3 дня народжання не мау;
 І перш папаушаму кліенту
 Я наадрэз бы адказау.

 Але скажу вам па сакрэту,
 Я з ім ня доуга пражывау.
 Дзве зімы, а мо два леты
 У яго хаце начавау.

 За гэты час уцяміу крыху,
 Што гэта хлопец не упрамах:
 3 любых пацемак знойдзе выхад,
 Малюе, шые, крые дах.

 Ён што задумає, то зробіць
 I што захоча, то знайдзе,
 За хвост жар-птушку табе зловіць,
 І у цяжкій час к табе прыдзе.

 Ён вельмі любіць пець у хоры, —
 Ён табе тэнар, ён и альт.
 Гатоу загнать як мыша у нору,
 Хто у гэтай справе не упарт.

 Хто так — з пляча, ці праз калена,
 Абы так ротам пазяхаць.
 Давід-прарок сказау, што трэба
 З вялікім воклічам спяваць.

 Ды так, штоб сэрца абамлела...
 У таго, хто слухає цябе,
 Штоб і яго душа запела
 Ва унісон душы твае.

 Ящэ ён вёску Прыбар любіць,
 Дзе нарадзіуся ён и жыу,
 Дзе сваю маці і бабулю,
 І бацьку з плачам зхараніу.

 Дзе у рэчку косы апусціла,
 Стаіць плакучая вярба:
 Нібы і ёй жыцце ня міла,
 І давіць страшная журба.

 А салавей на золку у лесе,
 Разсыпау бісерьі рулад,
 Ён хоць бы раз дзюбу павесіу—
 Заусёды з песняй, заужды рад.

 Жыццё адно усяго на свеце,
 А салауём не праспяваць:
 Раусці прьіходзіцца мядзведзем,
 Або як голубы стагнаць.