На ростанях

Завершаны, закрэслены, закрыты
Зыходзіць дзень у бездань нябыцця.
Няпрошаны, няўцямны і забыты
Стаіш на стромкім беразе жыцця.

Адзіны крок да вечнасці заўсёды
І вечнасць – да рашэння крок зрабіць.
А выбар гэты – згодны ці не згодны –
Цяжэй за смерць і за магчымасць жыць.

Таемны, малады, непрадказальны
На ростанях чакае новы дзень.
Спустошаны, свабодны і апальны
Яму насустрач цяжка ты брыдзеш.

Так лёгка з ім наогул размінуцца,
Калі дрыгва сумненняў цягне ўніз.
Напэўна, шчэ не позна і вярнуцца,
Але ж вяртанне – толькі кампраміс.

Няздольная да голага шматслоўя
Суддзёй трацейскім рубіць вузел ноч.
Няздатны на разумныя высновы
Ад віру часу ты сядзіш наўзбоч.

І прыйдзе дзень – але ж ці стане судным?
І пройдзе ноч – а ці ж была суддзёй?
І ўсё ж пазнаеш спраў і думак сутнасць,
Калі, вядома, зробіш выбар свой.

Пакуль гадзіннік хлопцам нерашучым
Спыніўся на адзнацы нулявой,
Прыкінь: ці з пераможным крыкам – з кручы,
Ці непрыкметна ўзняцца над зямлёй.

04.10.2000