прости...
дай Божа Табе
ніколі не ўбачыць -
як гэта жыццё пражываю,
як жудасным следам
цячэ па ілбе,
крывавіць "удзячнасць".
Што я за яе паміраю.
І як мяне б'юць
па грудзях, па расколах і ранах.
Завуць да сябе,
каб адпомсціць камусьці, забыць...
І слёзы я п'ю,
і мяне берагуць за старанасць
быць вернай ў журбе.
Божа, як я магу папрасіць
застацца дзяўчынкай любімай
у памяці Дзеда?
І вочы,
Анёлы, закройце Яму
ад нявернасці свету такога!
Я ўсё ўспамінаю, Мой Мілы, Цябе!
Гэта сэрца не хоча
пакінуць балець!
Так жыву...
Ты даруй, дзеля Бога!..
Свидетельство о публикации №115080208985
Павел Прагин 16.03.2016 21:03 Заявить о нарушении
А я уже не люблю эту вещь... Горькое, в истерике написанное, проходное. Но - на вкус и цвет))... Не-поэзия тоже некоторым нравится. И не-поэтом считаю себя я сама))...
Спасибо... Вы Талантливы и Великолепны на своей волне)
Анастасия Котюргина 16.03.2016 22:03 Заявить о нарушении