Ен глядзіць у бяздоннае неба,
Журавы ў цеплы край адлятаюць.
Мне б глыточак вады, больш не трэба.
Мне б туды, дзе так доўга чакаюць!
Мама! Мамачка! Ты памаліся,
Каб жывы я да доому вярнуўся,
Дзе радня і сябры засталіся…
Мама! Мамка! А як там Маруся?
Развяла нас вайна, раскідала.
Дзе ж цяпер яе буду шукаці?
Мама! Янкі-суседа не стала.
Як жа будзе адна цетка Насця?
Шчырым быў маналог. Абарвалі.
Наступленне. Яго не адкласці.
Іх на верную смерць адпраўлялі.
“Што ж, БЫВАЙ “басаногае шчасце”!
Не магу я сказаць да сустрэчы.
Горкім жалем пранізана сэрца.
Смерць-паскуда кранае за плечы.
І яна не адпусціць, здаецца.
РS: Колькі ж іх не вярнулася з бою,
Колькі душ расстралялі, спалілі,
Каб сягоння жылі мы з табою
І пра подзвіг дзядоў не забылі.
Маналог салдата
© Copyright: Екатерина Ровдо, 2015
Свидетельство о публикации №115071008536
Свидетельство о публикации №115071008536
Рецензии