У акенцы гэтым
Свет гарыць увячорку.
Дроў паленцы ў печы
Ціхенька трашчаць.
Хата гэтай бабкі
Ў весцы, на пагорку,
Стаіць сабе ціха,
Смеху не чуваць.
Усе павырасталі:
І сынок, і дочкі.
Семьямі сваімі
Ў гарадах жывуць.
А яна, што вечар,
Праглядае вочкі:
“Можа хто прыедзе?...
Можа забягуць?…”
Моліцца да Бога
І глядзіць у акенца.
А ў суботу зноўку
Выпячэ пірог.
Ды зашчэміць жалем
Той матулі сэрца,
Што яе наведаць
Зноў ніхто не змог.
Усе роўна любіць,
Злосці не трымае,
Хоць бязмерна крыўдна
І душа баліць.
Маці сваіх дзетак
Кожны дзень чакае.
Ды закрыта брамка…
Тэлефон маўчыць…
***
© Copyright: Екатерина Ровдо, 2015
Свидетельство о публикации №115071007717
Свидетельство о публикации №115071007717
Рецензии