Владимир Сорочкин. А. Курдикову - Брянские Волки

Вялікія паэты ...
Ўсё стражэюць
З гадамі твары іх, і лёсаў міг.
Дражжын, Дзянісаў, Козыраў ...
Ды хто жа
З іх даражэй мне? ..
Не скажу я, Божа.
У захапленні думаю пра іх ...

Іх вершы – так дакладна – з кулакамі,
Былі. Ды з ікламі – ад лішку сіл
І ад кахання, што збіраць – вякамі...
Так нездарма іх «Бранскімі ваўкамі»,
З любоўю Юрый Фатнеў ахрысціў.

І без ілжы – быў хцівы свет, не гладкі:
Любіць быццё, не бегчы да двару ...
Ты ведаў іх манеры, ды не звадкі,
Цану сяброўства – з гэтым – ўсё ў парадку –
Знаў – як ніхто – свой
                ў зграі, і ў міру.

Іх быт скупы, ён ноша для вялікіх.
Яны прайшлі па лёсавай мяжы
Прыгожа, цяжка,
                ў лёгкім куражы ...
Ты перакрэсліў памяці бязлікасць,
Іх галасы гучаць
                ў тваёй душы.

Паэт палюе нібы воўк начамі
На верш,
                збірае неба па лясах,
Адзін, жывы, з Анёлам за плячамі.
Яны сышлі,
                ваўкі драбнець пачалі –
Не тыя ваўчаняты, знаеш сам.

Прад творчасцю тваёй здымаю шляпу.
Мы браццям шэрым аддадзім свой доўг,
І сыйдзем светла – ў зграю, па этапе –
Калісьці – па нявызначаным трапе...
Дазволь жа мне тваю паціснуць лапу,
Мой сябра і – апошні Бранскі воўк!

***
                А. Курдикову

Ушедшие поэты…
Стали строже
С годами лица их, и судеб миг.
Дрожжи;н, Денисов, Козырев…
Но кто же
Из них дороже?..
Холодок по коже
Проходит, лишь подумаю о них…

Стихи их были – точно – с кулаками,
С клыками даже – от избытка сил
И от любви, копящейся веками…
Не зря в романе «брянскими волками»,
Любя их, Юрий Фатнев окрестил.

Они до жизни были очень хватки,
Ложь не терпя, не ластясь ко двору…
Ты знал все их ухватки и повадки,
Знал цену дружбе – с этим – всё в порядке –
Знал – как никто – свой в стае, и в миру.

Просты в быту, но в творчестве – вели;ки,
Они прошли по жизненной меже
Красиво, трудно, в лёгком кураже…
Благодаря тебе живут их лики,
Их голоса звучат в твоей душе.

Поэт, как волк, охотится ночами
На строчки, устремляясь к небесам,
Один, в своём неведомом начале.
Они ушли, а волки измельчали –
Не те уже волчата, знаешь сам.

Пред творчеством твоим снимаю шляпу.
И серым братьям отдавая долг,
Пойдём и мы – в их стаю, по этапу –
Когда-то – по невидимому трапу…
Позволь пожать твою большую лапу,
Мой милый друг – последний Брянский волк!


Оригинал:http://www.stihi.ru/2014/10/24/3970

Автор: http://www.stihi.ru/avtor/sorochkin61