Смокча смага з Прыпяці ваду --
Высыхаюць, трэскаюць азёры.
Прадчуваю страшную бяду --
Без люстэркаў застануцца зоры.
Мора Герадода!-- Дзе ты ёсць,
Дзе твая артэрыя-крыніца,
Што ўдыхала ў думкі маладосць,
Выцякала з сэрца, бы жывіца.
Сёння Прыпяць прымушае зноў
Думаць нас аб лёсе чалавечым:
Выбіраць паміж дабром і злом,
Днём, дзе мы жывём і шляхам вечным.
Што пакінем для нашчадкаў мы? --
Перасохнуць думак нашых рэкі.
Не закружыць жорны дзедаў млын --
Змрочны час заплюшчыў людзям вейкі.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115070605056
Свидетельство о публикации №115070605056
Рецензии