Лёгкі ветрык кране вербалозы,
Плёс змялелы і галька да дна…
І жыццё – невымоўная проза,
І паэзія – промень святла.
Залацее пшанічная ніва –
Час узгадваць свае карані.
І сабраць, што ўзрасцілі рупліва,
І пазбыцца, чаго не знайшлі.
За далёкім грыбным небакраем
Прасяваем пачуцці дажджом.
А ці верым яшчэ, ці кахаем?
Ці жывём дзень за днём?
Дзень за днём…
2015
Дзень за днём
© Copyright: Алёна Папко, 2015
Свидетельство о публикации №115061106314
Свидетельство о публикации №115061106314
Рецензии