Я кахаю цябе, як жанчына кахаць не павінна… Колькі дзён незваротных я шчасцем
пад сэрцам нашу. Першародны наш грэх… разразае яе пупавіну…
Камячком, з цеплынёю, кладзе мне на рукі Душу.
Я чакала без слёз. Адвучылася верыць ад болю…
Апантаны жыцця нараджэннем, дачкой назаве!
Не крычала Душа — станавілася ціха маёю. Ён мяне цалаваў і разумныя вочкі яе…
рождение
© Copyright: Анастасия Котюргина, 2015
Свидетельство о публикации №115060800098
Свидетельство о публикации №115060800098
Рецензии
Колькі тут сэнсаў! Мне, як чытачу, нават не важна, які з іх насамрэч укладваў аўтар, галоўнае - тут нараджаецца штосьці вельмі значнае і патрэбнае кожнаму з нас. І ўвогуле мне вельмі цікава вандраваць у лабірынтах вашых вобразаў, Наста. Не только ў гэтым асобна ўзятым вершы. Дзякуй за прыемныя хвіліны! І яшчэ - гэта рэдкасць, калі мова не выглядае хоць у чымсьці штучнай - тут яна цалкам арганічная і ў поўным сэнсе - РОДНАЯ. З павагай,
Юрий Игнатюк 16.06.2015 11:07 • Заявить о нарушении
Юрий Игнатюк 16.06.2015 11:07 • Заявить о нарушении
Дзякуй!)
Я ведаю пра падтэксты нешта - магiстрантка, спецыялiзацыя лiтаратуразнаўства))... Але Вы iх знаходзiце ў самым добрым сэнсе - па-чалавечы)) Адгукаецца роўна на шырыню ўласнай Душы ў Вас!
Вельмi прыемныя словы!)
З Павагай,
Анастасия Котюргина 16.06.2015 11:29 Заявить о нарушении
Я ведаю пра падтэксты нешта - магiстрантка, спецыялiзацыя лiтаратуразнаўства))... Але Вы iх знаходзiце ў самым добрым сэнсе - па-чалавечы)) Адгукаецца роўна на шырыню ўласнай Душы ў Вас!
Вельмi прыемныя словы!)
З Павагай,
Анастасия Котюргина 16.06.2015 11:29 Заявить о нарушении