Прыйшоу той час

Прыйшоў той час, калi нiкому не зайздросцiш,
Калi вiрлiвы дзень жыўцом глынае ноч,
Калi вось-вось прыйсцi павiнны госцi,
Ды ўсё нiяк – нiкога побач, цiшынi апроч.

Няўцямнай думкаю ў цiскi бярэ пытанне –
Цi я сiвы, цi раптам пасiвеў абсяг.
Здаецца, толькi што прайшло вянчанне,
Але ж даўно па дробязях растрачаны пасаг.

I ўсё ж жыву, i зноў струмкiх радкоў супольнасць
Яднае небакрай з ускраiнай зямлi,
Бо ў час, калi паўсюль знiкае вольнасць,
Свабодны верш – адзiнае, што нельга спапялiць.

Няхай сабе не ўсё тут цалкам зразумела –
Цi я iду, цi хтосьцi крочыць ад мяне.
Хоць пакрысе, няхай не надта смела,
Але ж знаходжу музыку, што сэрца закране.

Прыйшоў той час, калi нiкому не зайздросцiш, –
На зайздрасць проста, пэўна, часу не стае,
Калi вось-вось прыйсцi павiнны госцi,
А, зрэшты, нават лепшы госць нам рады не дае.

Бо ўсё у глыбiнях – i абшары, i aбсягi,
Палёт свабодных думак i адкрытасць меж,
Бо ўсё унутры – i сiмвалы, i сцягi,
I апантанасць мэт, з якiмi па жыццi iдзеш.

26.10.1999