Ад Нiка Туманава

Дыхаеш ты...
Ты ў лёккіх маіх дрыжыкам.
Ты аджываеш мой лёс.
Жадаеш – распуснік, жадаеш – сноб, калі ўмееш здавацца – будзь! 
Жадаеш – будзь словам – яно ўпачатку.
Жадаеш – малюй на вадзе кругі…
Не рызыкуй!
Ў маёй маркоты злы звычай паліць іншых. 
Тонкі пергамент маіх жаданняў чысты.
Іерогліфы чакаюць цябе.
Магчыма іх ўзяць.
Хай пергамент стане мягчэй ад слова, пяшчотней, чым бязь.
У розавым небе пралей гуашшу ўсе мае думкі.
Пішы каханне,
Пераблытваючы відавочнасці нашы с неверагоднай марай любой.
Проста запалі блакітные зоркі там, дзе іх і быць не магло.
Няхай. 
Хтосьці вырашыць, сонейку позна.
Я за ўсход ягоны малюсь.
Хацелася – жадай из мяне любое.
Я – быццам гліна.
Бяры.
Ляпі.
Зрабі мяне ніштаватым болем.
Горкім палынам у тваёй сцяпі.
Буду ўмнейшы дзесяткаў іншых, або апошніх глупцоў глупей –
як пажадаеш.
А піць захочаш – зрабі вадой крынічнай.
Пей.
Няма для мяне ні мяжы, ні нормы. 
Можашь любым мяне ў мару ўзяць. 
Усім, што ў цябе адаль'ецца ў форму я, быццам волава, змог бы стаць. 
Ноч або дзень – ніякіх адрозненняў, калі марачка ў цябе святла.
Можаш мяне зрабіць богам уласным.
Галоўнае – шчыра так пажадай. 
Бога не трэба любіць па плану.
Богу памылкі твае з рукі.
 
Проста жадай мяне.
Богам стану,
калі ты жадаеш мяне такім.