Знаёмцы маі, як я быў так і зараз зняважан.
Павольна і шчыра па сметніку брадзіць гатовы.
Натхняюць мяне, нечым так адважна,
Вядомыя сцягі няведанай роднае мовы.
Павольна так с сябрам сваім я размаўляю.
І ён не чужынец - лёкка мяне зразумець.
Ён кажа, што гэта так незвычайна,
Хоць і з сябрамі, па-беларуску пець.
Ён кажа: "Не звыклы!" Што шанаваць другім?
А я, бы ў ланцуг закаваў пашану і боль.
А я іскрай сваёй падрыхтаваў агонь.
Да таго, каб мой беларускі гучаў сціх, бы гімн.
Мой сцix i гiмн
© Copyright: Алекс Старостин, 2015
Свидетельство о публикации №115041408311
Свидетельство о публикации №115041408311
Рецензии