Зайздросцім, нібыта ў вокны не нашы, заглядвае свет.
Дрыжым, пазяхаем стамленна: "Стаміліся жыць!"
Не чутна адказаў. Пытанняў марнее букет.
Навошта скардзіцца? Адказаў не была і нет.
Да і не будзе. Вось так свае планы разлічвае свет.
Дажыліся, што ў нашы вокны ідзе страляніна.
Дрыжым, пазяхаць часу мала, і ўголас : "Жадаем пажыць!"
Ўсё гэта гэта пустое. Бацькам, для дзяўчынак, для сына.
Навошта скардзіцца? Змарнела звычайна карціна.
Вось вынік. Свет лічыць сваіх абаронных. Скаціна!
Былое і думкі. Нібыта заўжды нашы дзверы адчынены ўсім.
Дрыжым так дрыжым. Пазяханне пасцеллю трывожыць і смецціць.
Ўсе скаргі аднолькавы ў свеце. Зямельку любіць!
Там дзе нарадзіўся, там шлях твой цябе і пражыць.
Губляючы ўласнае, вернае і сумленнае імя.
Губляючы уласнае, вернае i сумленнае iмя
© Copyright: Алекс Старостин, 2015
Свидетельство о публикации №115041407207
Свидетельство о публикации №115041407207
Рецензии