Жанчына i старасць
Калі ў палон захопіць восень,
Калі маршчынкамі адмеціць,
Яны мяне састараць зоўсім.
Я абкручуся цёмным шалем,
Каб непрыгожаю не бачыў
І не прынізіў мяне жалем,
І не заўважыў, што я плачу.
Зраблюся проста невідзімкай,
У тваім сэрцы растваруся.
Яно не зробіцца ільдзінкай-
Па венах я тваіх пальюся.
У час зімовай лютай сцюжы,
Калі па мне ты засумуеш,
Я заквітнею белай ружай-
Мяне ад старасці ўратуеш.
Свидетельство о публикации №115041303347
Лариса Геращенко 14.04.2016 20:36 Заявить о нарушении
Ирина Косенкова 18.04.2016 07:39 Заявить о нарушении