Плача на ганку старая жанчына-
Хворыя ногі ісці не даюць.
Горкія слёзы сцякаюць у маршчыны,
Душу сціскаюць,бязлітасна б’юць.
“Мужа яшчэ той зімой пахавала,
Дзеці ў далёкай краіне жывуць, -
Пра лёс свой старэнькая мне расказала,-
А ногі адыдуць,і я …як-нібудзь.
Толькі мне,дзеткі,начамі не спіцца.
Неяк няўтульна ў хаце адной.
Хочацца болем хоць з кім падзяліцца,
Пагавары яшчэ трошкі са мной.
Чым жа цябе частаваць.не згадаю,
Можа салодзенькі яблычак даць?”
Моўчкі ў адказ галавою ківаю.
Як жа такі пачастунак не ўзяць?
Адзiнота Одиночество
© Copyright: Ирина Косенкова, 2015
Свидетельство о публикации №115041303248
Свидетельство о публикации №115041303248
Рецензии
Вельмi добры верш, Iрына. Колькi такiх жанчын зараз у вёсках! I нават на нашай вулiцы адна мацi жыве, у якой усе тры сыны за мяжой жывуць... Дзякуй Вам за Ваша чулае сэрца!
З павагай i цяплынёй,
Галина Харитоненко Анкута 21.11.2016 22:27 • Заявить о нарушении
З павагай i цяплынёй,
Галина Харитоненко Анкута 21.11.2016 22:27 • Заявить о нарушении
Разумею, што што хоць такім чынам звярну Ўвагу людзей на праблему адзінокіх старых людзей. Можа хто і адгукнеццца і задумаееца аб гэтым, а хто і дапаможа. З цяплом.
Ирина Косенкова 07.12.2016 19:26 Заявить о нарушении
Ирина Косенкова 07.12.2016 19:26 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.