З нябес дожджык хлыну

          

             Ужо  цэлы  месяц,  на  небе  ні  хмаркі,
             Спякота  пад  сорак, стаіць  кожны  дзень,
             Усе  травы  пасохлі,  кусты  ўсе  завялі,
             Усё  што  жывое,  хаваецца  ў  цень.   
Хаджу  па  капусце,  па  бульбе,  панура,
Сухая  зямля ,ёй  вады  трэба  даць,
А  вецер  не  гоніць  ні  тучкі  па  небу,
І  як  з  гэтай  засухай  мне  ваяваць.
            І  людзі  ўсе  хочуць,  каб  дожджык  застукаў,
            Каб  богі  на  ласку  змянілі  свой  гнеў,
            Вады  каб  на  полі,  хапала  пасевам,
            А  ў  жаркія  дні,  каб  ніхто  не  хварэў.
Гляжу  на барометр, ну  што  ён  мне  скажа,
Пайдзе  сёння  дожджык  на  радасць  маю?
Стаіць  мой  барометр,  стаіць  сіла  ўражжа,
Чакаю  зноў  дожджык  і  Бога  малю.
            І  вось  ужо  вецер,  з дажджыстага  боку,
            Нам  з раніцы  гоніць,  чароды  тых  хмар,
            І  сёння  ўжо  пэўна,  пральюцца  патокі,
            Вады  ўсе  нап'юцца  і  скончыцца  жар,
З  нябес  дожджык  хлынуў,  усім  на  ўцеху,
Пайдзе  ў  рост  жыта,  гарох,  ярына,
Усе  гумны  заложым,  мы  сенам  пад  стрэху,
Склады  затрашчаць,  ад  сухога  зярна.
            Ваду  п'юць  пасевы,  ачнецца  зямелька,
            Вада  з  неба  льецца,  пад  гоман  вятроў,
            Цудоўна  на  сэрцы,  бягу  за  бутэлькай,
            За  дожджык  я  вып'ю,  ну  будзь  жа  здароу!