А акiян кахае сушу
Цалуе хваляй берагі
Дзе нашай не было нагі
Пяшчотна адкрывае душу
І боль суцішвае благі!
І ад яго кахання слёзы
Дол убіраюць ў малахіты
Ён к сушы лашчыцца нібыта
Палёў цалуе валасы
Што зернем залатым наліты
Свидетельство о публикации №115040204742