Стаіць мая хата на краю Палеска
І яблыняў пару пасевы пры ёй
Свая ёсць цяпліца, лячэбныя травы,
Пляцоўка і дворык, гаражык ёсць свой.
Я рана з хаціны выходжу на ганак,
Абглядваю ціхі, нябесны абшар,
А сонца на ўсходзе, вяшчае ўсім ранак,
Паказвае людзям, чырвоны, свой шар.
А неба бяздонна, без хмаркі адзінай,
Ты бачыш, як сонца із нізу ўстае,
І каціцца ціха, ўверх, шар чырвоны,
На землю праменні, кідае свае.
І рвецца душа мая ў марах крылатых,
Із неба на землю сінеча сышла,
А неба, як тая, хрустальная чаша,
На край гарызонта, краямі лягла.
На сэрцы цудоўна, ад дзіва такога,
Ты бачыш, як новы, зноў, родзіцца дзень,
А шар ўсё большы, падняўся высока,
Спякотна і душна, і хочацца ў цень.
И кацицца циха, у верх, шар чырвоны
© Copyright: Станислав Тарашкевич, 2015
Свидетельство о публикации №115032403408
Свидетельство о публикации №115032403408
Рецензии