Хтосьці выцер ногі аб ману,
Распаліў ад заедзі кадзіла -
Там, дзе маці боская хадзіла,
Пагубляла пацеркі Радзіма,
І паклала дзетак у труну.
Згасне з імі вольнае жыццё.
Прага жыць па-чалавечы ў свеце.
Завывае ў скрусе дзікі вецер:
Што пакінем мы нашчадкам, дзецям,
Хто распаліць вечнасці касцёр?
Прамаўчыць прыгнечаны народ,
Што даўно сваёй адрокся мовы:
Пасхілялі вернікі галовы -
Сярод іх святар застаўся голы,
Ды быллём парослы агарод.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115031811098
Свидетельство о публикации №115031811098
Рецензии