О, раннее поле, такая краса!
На травах блішчасты, цудоўны ўзор,
Шчэ рана і тут, не абсохла раса,
Блішчыць луг ад кветак, а неба ад зор.
Сіяюцца кветкі, сама сенажаць,
Пяюць ранкам птушкі, як з медзі званкі,
Вось сонца ўстала, і луг зажаўціць,
Па кветках паскачуць вясны матылькі.
Мы кветкі з каханай, на лузе тым рвём,
Карону із кветак, цудоўнай красы,
Пад нос напяваючы, ціха пляцём,
Каб потым адзець, не яе валасы.
Шчасліва абняўшыся, быццам плывём,
Трава нас ласкае, да самых калень,
Гарыць усё цела і шчокі агнём,
І мы паціхеньку, звяртаем у цень.
Падкошаны ногі, сядаем мы з ёю,
Зліваюцца вусны, ў нас меж сабою,
І самі шукаюць, ужо грудзі грудзей,
Змяшаліся з кветкамі, мы, із травою.
Змяшалися з кветками
© Copyright: Станислав Тарашкевич, 2015
Свидетельство о публикации №115030804141
Свидетельство о публикации №115030804141
Рецензии