Шмат хацеў табе сказаць, ды не сказаў.
Нас цягнік гудком трывожным разлучыў.
Праляцеў састаў - панурым стаў вакзал,
Ты паехала з Радзімы ў далячынь.
Дагарае ноч агеньчыкамі зор
І маўкліва пазірае на мяне.
А ў паветры развітальны цемры звон
Апаўзае белай поўняй па сцяне.
1990
Расстанне
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115022605319
Свидетельство о публикации №115022605319
Рецензии