Ракета пракалола купал неба,
І расплылося хмараю таўро.
А вецер раздзімаў аблокам рэбры,
А людзі падымалі ў чарках ром.
Зямля глядзела сумнымі вачамі,
Як сонца дагарала ў цішыні.
А людзі весяліліся, крычалі,
А лёс гартаў жыцця зямныя дні.
Бяздумная прагрэсія палёту
Вакол зямлі зацягвае пятлю.
А месяц сноў разгадвае самоту
І цэліць дзюбу ў мёртвую зямлю.
1989
Прагрэсiя палёту
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115022603966
Свидетельство о публикации №115022603966
Рецензии