Закралася ў душы маёй трывога
За родны край, за нашую зямлю,
Што твар закрыла паранджой ад Бога
І з іншаверцам заключыла шлюб.
Яшчэ крыху - і твар Еўропы згіне
Ў вайне рэлігій, што працялі час:
Званы з царквы бяздушны служка здыме
І спаліць дзён намолены абраз.
І памяць продкаў ружаю завяне -
Знічтожыць д'ябал веру і душу...
Не пра сябе, пра вас, браты-славяне,
Я гэты верш з трывогаю пішу.
Трывога
© Copyright: Валерий Познякевич, 2015
Свидетельство о публикации №115021707567
Свидетельство о публикации №115021707567
Рецензии