Блукалі мы ў няўрымслівым Сусвеце,
Шукалі дазвалення быць сабой.
Блукалі доўга, як малыя дзеці,
Пакінутыя мамай за мяжой.
А ў гэты час віхура бушавала,
Старэлі людзі, нараджаўся хтось...
А нам было ўсяго на свеце мала,
Або занадта многа. Маладосць
Нібы аргазм, застыла ў імгненні,
І нашы родныя гублялі нас.
У гэтым доўгім нашым летуценні
Праходзіў час.
Узнікла многа версій, шмат нядобрых,
Што мы слабыя, псіхі, гультаі.
Нас абудзіў з табой вясновы подых,
Альбо ўяўныя грымучыя баі?
А можа, нашы родныя пазвалі
За цёплы стол усмешак і цяпла?
Мы не знайшлі сябе, а захавалі.
Бывай здаровы. Я сябе знайшла.
Я ведаю, і ты ўжо гатовы
Адкінуць коўдру, узняці галаву.
Падкінь у свой агонь сухія дровы.
Ідзі на голас, я цябе заву.
17 лют 2015
Адраджэнне
© Copyright: Елена Замулина, 2015
Свидетельство о публикации №115021701716
Свидетельство о публикации №115021701716
Рецензии