До чего же одиноки - эти строки

До чего же одиноки -
                эти строки.
Как глоток чужой печали
                их когда-то начертали.
И в житейской канители               
                потеряли, просмотрели.
В трепете минут забылось
                что не так и как случилось…
И живут они отныне
                словно чахлый куст в пустыне.   


Рецензии