Так прыемна льюцца гукі,
Сірацеюць недзе стукі.
Пяе і вецер несціханна,
Лясы і луг,ды нечаканна.
Няма ні снегу,ні дажджу,
Больш паходзіць на вясну.
Час імкне ўсіх наперад,
Кліча нас шчаслівы бераг.
Толькі мы не разумеем,
Бо нічога не умеем...
І чаго нам не хапае?
Гэта думка ўсіх кляпае.
Сiрацеюць гукi, стукi
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2015
Свидетельство о публикации №115020500220
Свидетельство о публикации №115020500220
Рецензии