Уразлiвае

  Аднойчы, збіўшы ў працы ногі,
стаміўшы глузд, 
цярпення ў нуль,
ішоў адзін я па дарозе....
Праз тратуар,
дзе ўсе іду.

Па боку левым, па галоўнай,
машыны едуць,
светлафор.
Там рэгулюецца дарога,
а я па упоперак, малой.

Вадзіла сам. З'язджаў направа.
Сам пешаходаў прапускаў,
было па-праўдзе што й не бачыў,
але на гэта тармаза.

А тут я сам іду спакойна,
як быцам гэта тратуар.
Прайшоў сярэдзіну павольна,
і ззаду ў моц усю сігнал.

Не зразумеў адразу,
ўскочыў.
Памаладзеў гадоў на сто.
Што нес па працы - схвапна ўзбочыў,
і павярнуўся ...
Што ж там ё?

На іншамарке, як ракетай,
з узвыўшым гром-рухавіком
ляцела,
ўсё ж,
ужо кабета,
 з дзявочым тварам, з пальцам, «Ё!».

Узняты палец літаральна,
як тою літарай мне «і».
І не паспець не толькі танна,
а й дарагім чым запусьціць.

Яшчэ калоціцца дагэтуль
у сэрцы той сігнал і з'езд.
Бывае д'ябал розным,
дзеці.
Я распавёў аб танным мне.

Выяву з узнятым уверх сярэднім пальцам не выкладаў. У вікіпедыі яна ёсць. Дзякуй вікіпедыі за тое, што я ведаю сэнс  узнятага уверх сярэдняга пальца.
На выяве здымак зусім іншай дзяўчыны. Ад яе нічога падобнага мне не было.