Не, я не сябар. І вуснам маім не крывіцца.
Не плакаць над свечкай ў храме да спадобы дня.
Неяк пачуў шчырасць у журчанні крыніцы.
Так і не страціў росквіт і захад я.
Не, я не вораг. І вуснам маім не весела.
Даніна прыемна ў роспачы квёлай начы.
Неяк пабачыў, труны даражэй змесціва.
А далей - хоць гвалт, хоць аднім голасам крычы.
Я не сваяк! І вусны мае надта смелые.
Зубы ў падбор. Бо як змог, так і жыў - не ўсе.
Брыдкіе мне, мілые, шаноўные і агалцелые,
"Поўные смутку і долі, і жальбы ў красе!"
Не, я не я! Хованкі лепш чым могілкі!
Хто адшукае, той зграю збярэ на раніцы.
Дзесці, скрозь сон, галосяць знаёмых водклікі.
Нават не слухаю, мне не чуваць. Я ў сусвеце. Я п'яніца...
Прыемна пазнаёмiцца...
© Copyright: Алекс Старостин, 2015
Свидетельство о публикации №115012310863
Свидетельство о публикации №115012310863
Рецензии